Onder het kopje 'het waarom' hebt u kunnen lezen hoe ik in contact ben gekomen met dit bijzondere wijnhuis. Op deze pagina wat meer relevante historische informatie over het wijndomein zelf.

1703

In de archieven bestaat een inventarisatielijst van 27 juni 1703. In deze stukken wordt het bestaan van wijngaarden bevestigd die liggen tussen het chateau en de rivier Gironde. Dit betekent dat de grond al heel lang geschikt is gebleken voor wijndruiventeelt. De totale oppervlakte van het domein is veertig hectare. Daarvan is een kwart, tien hectare, beplant met wijnranken van drie druivenrassen: cabernet sauvignon, merlot en cabernet franc. Het is een hele bewuste keuze van de eigenaren om 'slechts' tien van de veertig hectare te gebruiken voor wijnranken. De bossen, akkerlanden en weiden die om de wijngaarden liggen ondersteunen het microklimaat in de wijngaard en daarmee de gezondheid van zowel de ranken als de druiven. 

1857

De heer Armand Figerou, voorouder van de huidige eigenaren, koopt het domein van de familie Andron. Uit de archieven blijkt dat de stamboom van de familie Figerou over Nederlandse (er wordt gesproken van Bataafse herkomst!) wortels beschikt. In de 17e eeuw werd namelijk een beroep gedaan op Nederlandse specialisten om de moerassen in de Médoc in te polderen.  Sommige van deze ingenieurs ontdekten en verkozen de wijn boven de Hollandse tulpen en zijn gebleven. Zo is de familie Figerou dus in de eerste helft van de 18e eeuw in de Médoc terechtgekomen.

1928

De wijn die gemaakt is van de oogst uit dit jaar wordt voor het allereerst in fles verkocht als "Château Grandis". Bijna alle wijn werd in die tijd door de wijnboeren (vignerons) in (grote) houten vaten verkocht aan handelaren (de 'négociants', die merendeels in Bordeaux gevestigd waren). Deze vaten werden op hun beurt doorverkocht aan 'verdelers' die de wijn in flessen of in kleinere vaten overdeden. Afnemers van deze handelaren kochten een wijn uit een regio, een Médoc of een Haut-Médoc, maar dus niet van een specifiek domein. Alleen de betere, zo niet beste, wijn werd op een domein al in een fles gedaan en geëtiketteerd. Vandaar dat de aanduiding 'mise en bouteille au château' een belangrijke indicator was en ook tegenwoordig nog terug te vinden is op het etiket. Er is het beroemde klassement van 1855 waarin de toenmalige chateaus in 5 klassen werden ingedeeld. Deze classificering is nooit meer aangepast maar vanaf 1928 werd de wijn van de wijngaarden rondom chateau Grandis dus goed genoeg bevonden om als zodanig te worden verkocht.

1985

De eigenaren op dat moment, de familie Vergez, moderniseren het domein. Er wordt geïnvesteerd in de wijngaarden en in inox tanken met een thermoregulatie-installatie waardoor het gistingsproces beter gecontroleerd en beheerst kan worden dan daarvoor. Klinkt wat minder poëtisch allemaal dan het met blote voeten stampen van de geoogste druiven in grote open houten vaten, maar romantiek moet innovatie natuurlijk niet in de weg staan. 

Heden

De huidige eigenaren houden vast aan de combinatie van traditie en innovatie om evenwichtige en geslaagde wijnen voort te brengen. Zo wordt er nog steeds mechanisch geploegd en worden de druiven 100% handmatig geplukt. De wijn rijpt in eikenhouten vaten in de eigen wijnkelder met een natuurlijke ventilatie. Alleen indien technologische ontwikkeling een structureel voordeel biedt, wordt die na veel testen doorgevoerd. Gelukkig maakt de onafhankelijkheid van de familie het mogelijk om de verleiding te weerstaan om aan modegrillen toe te geven of 'quick wins' toe te passen. De wijn van chateau Grandis is dan ook niet in een (Franse) supermarkt terug te vinden.